Allah’ın adını anmaz olduk

Allahlı konuşmuyoruz artık.
• Evden ayrılırken geride kalanlara Allaha ısmarladık, Allah'a emanet olun derdik; şimdi haydi ben kaçtım, bay bay, hadi öptüm! der olduk.
• İşe gidenlere, Allah işini rast getirsin derdik. Şimdi bol kazançlar! der olduk.
• Şaşırdığımızda sübhânallah derdik. Şimdi vaaavvv der olduk.
• Sevindiğimizde elhamdülillah derdik. Şimdi olleeeyyy der olduk.
• Kızınca hasbünallah derdik. Şimdi küfür eder olduk.
• Başımıza bir musibet geldiğinde, Allah'ın dediği olur, innâ lillâhi ve innâ ileyhi râciûn [biz Allah'tan geldik, yine O'na döneceğiz] derdik. Şimdi hay aksi, bu da nereden çıktı, bittim, mahvoldum der olduk.
• Bize iyilik yapana Allah razı olsun, Allah ne muradın varsa versin! diye dua ederdik. Şimdi sağol bile demiyoruz.
• Bir işle uğraşanlara, Allah kolaylık versin! derdik, Şimdi kolay gelsin! der olduk.
• Yeni evlenenlere, Allah bir yastıkta kocatsın derdik. Şimdi mutluluklar der olduk.
• Sınava girecek olanlara, Allah zihin açıklığı versin diye dua edilirdi; şimdilerde başarılar deniliyor.
• Geleceğe dair planlar yapılırken, inşallah, Allah izin verirse, Allah kısmet ederse" derdik. Şimdilerde sanki gelecek bizim elimizdeymiş gibi fütursuzca konuşur olduk veya umarım, tahminim o ki gibi ne idüğü belirsiz ifadeler kullanır olduk.
• Günah işlediğini gördüğümüz kimselere, Allah ıslah etsin, Allah affetsin, Allah hidayet etsin derdik. Şimdi lanet okur olduk.
• Kötü bir şeyden bahsederken Allah korusun, Allah esirgesin derdik. Şimdilerde kapa şu şom ağzını der olduk.
Özetle, Allahı hayatımızdan çıkarmaya çalışanlara yem olduk.
Sözlerimizden Allah kelimesinin çekilmesi, bir zaman sonra hayatımızdan da bereketin kaybolmasına yol açtı.
Bu durum artık mümince düşünmediğimizi, hayata Müslümanca değil, seküler bir mantıkla baktığımızı ele veriyor.
Şimdilerde mutluluğu Allahtan başka şeylerde arar olduk, ama beyhude!
Ne diyelim?
Allah sonumuzu hayretsin!
Son sözüm şu ki, Kendinize iyi bakın değil; Allaha emanet olun!