14 şubat sevgililer günü olarak kabul edilmiş, bizde millet olarak bu günü kutlayanlar arasında yer almışız. Batıdan gelen hemen her şeye buyur dediğimiz için; sevgililer günü de batıdan geldiğine göre eyvallah etmişiz. Hem de en koyu uygulayıcılar arasına girmişiz. Genelde esnaf olduğumuz için birkaç günlük hareket de işimize geliyor, piyasa bayağı canlanıyor. Çiçekçilerin, Kuyumcuların işi biraz fena olmuyor yani…
Hemen herkes, genç-yaşlı, evli- bekar; çam sakızı çoban armağanı sevgilisine bir yüzük veya başka şeyler falan almak için cep delik cepken delik olmasına, kredi kartlarının limitinin dolmasına rağmen kendini zora sokarak bir şeyler yapmaya çalışıyor işte…
Şimdi diyeceksiniz ki; ne var bunda, sevgiden ne zarar gördük. İnsanların biri birini sevmesine vesile olsun da.. falan gibi sözler sarf edecek olanlar olacak haliyle…
Aslında doğru olmasına doğru da sevmek için, hediyeleşmek için ille de sevgililer günü olmasına ne gerek var. Sevgiler bir güne ya da bir zamana sığmamalı… Hele de bizim kültürümüzde olmayan, örfümüz ve adedimizde olmayan bir gün ya da gelenek, asla ve asla gündemimizde olmamalı.
Eğer böyle bir gün tayin edilecekse, bizim kültürümüzle alakalı bir vesile bulunmalıydı. Sevginin harmanı, özü bizde; Yunus bizde, Mevlana bizde Bağ bizde, bahçe biziz
Maalesef her fırsatta içimize sızan Hıristiyanlık inancı sevgimizin bile içine girmiştir.
Hıristiyan inancında 14 Şubat kutlamalarının özel bir anlamı vardır. Aslında bu gün Hıristiyanlık inancında Aziz Valentin günü olarak kutlanmaktaydı..
Bahri Can