Dünyanın her yerine yayılan Corona virüsünün sebep olduğu kısıtlamalı bir yaşam sürdürüyoruz. Nefes almak gibi kanıksadığımız ne çok rutinimiz varmış meğer. İşin içine çocuklarımız da girince kaygı seviyemiz tavan yapıyor.
Hayatlarımız çok değişti. Sosyal ve ekonomik olarak hepimiz zorlandık. Ya çocuklar?
Bizim evde 10 aylık bir bebek var. Daha anne karnında yasaklarla tanıştı. Rutin kontroller, dünyaya geliş, mecburi tetkikler, aşılar, hızlandırılmış koşullarda titizlikle yapıldı.
Balkonda güneşlenmeye çıkıyoruz, gelişim adına. Ama rahatça sokağa çıkamıyoruz. Parka gidemiyoruz. Yaşıt olduğu arkadaş, akraba, eş dost ilehayırlı olsuntanışmalarını yaşayamadı. Uzaktan sevdiler onu. Hayatından nice anları çaldı bu corona. Hasta olmasındı da.
Aynı ortamda çocuğu oyalamanın ne zor olduğunu çocuğu olanlar bilir.
Bu işin bir başka boyutu da evlerde parasızlığın getirdiği sıkıntılar, boşluğun getirdiği tartışmalar... Şiddet yüzdesi giderek artıyor. Aç aman bilmez, çocuk zaman bilmez durumları yaşanıyor.
Yaşam hakkına saygıda azami özeni göstermeli ki, güneşli günlerin melodisi çocuk sesleri geri gelsin. Çocuklar hayat bulsun, elimizden tutsun.
Fadimana Can