Okul öncesi eğitim bir çocuğun ilk emeklemeleridir. Çocuğun önünden engelleri birden yok edersen çocuk güçlenerek ayağa kalkamaz. Ya da çocuğu engellere boğarsan çocuk yürümekten korkar. Öğrenilmiş çaresizliği yaşar.
İlkokul ve ortaokul basamağındaki öğrencinin sosyal etkinliklerle (müzik, resim, dans, tiyatro, spor kitap okuma ..,vb) ruhunun beslenmesi gerekmektedir. Bunlarla okullarda doyurulmayan çocuk açtır, vitaminsizdir. Yaşamın herhangi bir evresinde bu eksiklik tedavisi güç ya da olanaksız biyolojik, fizyolojik ve psikolojik hastalıklara yol açacaktır. Sonuçta yazık, geç kalmışsınızdır.
Liseler ise hayata bakışın şekillendiği yaşam boyu sürecek dostlukların temelinin atıldığı yerlerdir. Aslında pek çok şeyin ilkinin yaşandığı önemli bir deneyim alanıdır.
Ne yazık ki ruhun beslendiği her türlü etkinliklerden koruduğumuz bu gençler (!) doğru arkadaş seçiminde sosyalleşme yetersizliği ve sınava kurban ettiğimiz bu gençlik sevgisizlikten, at yarışından, kıyaslanmaktan, kısacası mutsuzluktan kıvranmakta ve kaçışlar aramaktadır.
Özellikle eğitimin gün geçtikçe bireyselleştiğini de düşünürsek okullarımız bu anlamda üzerlerine düşen görevleri doğru yapmalıdır. Lise çağında kendini bulmaya çalışan gence donanımlı okul – aile – öğrenci iş birliği içerisinde kaliteli rehberlik yapılmalıdır. Günün sonunda mesleğini sevmeyen binlerce insan ordusu, sosyal hayatı ve mutluluğu herhangi bir restoranda yemek yemekten ileri gitmeyen insanlarla dolu mekanlar, alışveriş merkezleri ...
Okullar öğrenciyi sosyal aktiviteye doyurmalıdır. Özellikle her genç mezun olurken en az bir yabancı dil konuşabilmeli; genç, kendi içindeki cevheri okulda keşfetmeli, gelecekte yapacağı mesleğin aslında onun hayatının imzası olduğunu bilen eğitimciler elinde bilinçli ve donanımlı olarak geleceğe hazırlanmalıdır.
Aileler gençleri herhangi bir arkadaşı ya da rol modeli ile kıyaslayarak çocuklarının katili olmaktan acilen vazgeçmelidirler.
Geleceğimizin güneşi olan çocuklarımızı gerçekten çok sevdiğimizi onlara itiraf etmek yerine sevgiyi hissettirmek gerektiğine inanıyorum. Keşke demeden hayatı onlara janjanlı bir tepside sunmak yerine, o tepsi üzerindeki bütün servis içeriğini hazırlayabilmeyi öğretmeliyiz. Hem de her gencin tepsisinde mutluluk, aile birliği, güven, doğa, insan ve hayvan sevgisi, hoşgörü olsun değil mi? Ne dersiniz?
Mutlu Arı
Yükseliş Koleji Müdürü